Ο Ομπάμα το 2012, μετά την αποτυχία του με το Ιράν

Παρένθεση: Σήμερα πετάω για την Πόλη του Μεξικού και μετά για διακοπές στο Cancun. Ξέρω, ξέρω, γουρούνια, αρρώστιες και γρίπες. Νομίζω πως ο κόσμος έχει πανικοβληθεί υπερβολικά. Το καλό είναι πως ο πανικός έχει αδειάσει τις πόλεις και τα παραθεριστικά μέρη. Έτσι μάλλον θα έχουμε τέλειο service, χωρίς κόσμο, με πολύ ησυχία.

Στο Mexico City μάλλον θα έχω ιντερνετ. Στο Cancun (Μάιος 15-23) δεν ξέρω αν θα έχω ίντερνετ. Αν μπορέσω θα μπλογκάρω, ίσως με κανένα βιντεάκι για την κατάσταση εκεί.

Θα επιστρέψω στην κανονική ρουτίνα 28 Μαΐου.

Μετάφραση του Ζαν Κοέν άρθρου της εφ. HAARETZ 30.14.2009 Ari Shavit

Ακόμα και σήμερα, Νοέμβριος του 2012, είναι δύσκολο να μην θυμάσαι με ενθουσιασμό τα πρώτα χρόνια του Μπαράκ Ομπάμα ως Προέδρου των ΗΠΑ. Στις πρώτες εκατό μέρες του στο Λευκό Οίκο, ο γεμάτος ενέργεια αυτός πρόεδρος πήρε μία σειρά από θαρραλέα μέτρα τα οποία έβγαλαν την Αμερικανική οικονομία από την χειρότερη μέχρι τότε κρίση της από το 1930. Αμέσως μετά έβαλε τέλος στα βασανιστήρια, απήγγειλε κατηγορία εναντίον του Ντικ Τσένι, συγκάλεσε διάσκεψη για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και έκανε ιστορικές επισκέψεις με σκοπό τη συμφιλίωση σε Αβάνα, Δαμασκό και Τεχεράνη.

Οι πολιτικές του Ομπάμα στην οικονομία και τα εξωτερικά θέματα στηρίζονταν σε μία ηθική οπτική του κόσμου, πράγμα που κατενθουσίασε το ίδιο Αμερικανούς και μη Αμερικανούς. Μετά από χρόνια απελπισίας και κυνισμού ο 44ος πρόεδρος πρότεινε μία νέα εθνική και διεθνή ατζέντα βασισμένη στο διάλογο, την αποστρατικοποίηση, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη.

Τα πρώτα σημάδια ότι κάτι δεν πήγαινε καλά φανήκαν προς το τέλος του πρώτου χρόνου της χαρισματικής του θητείας. Η Ουάσινγκτον έμεινε κατάπληκτη όταν το καλοκαίρι του 2010 ο Ιρανός Πρόεδρος Μαχμούτ Αχμαντινεζάντ, ανακοίνωσε ότι διώχνει τους διεθνής επιθεωρητές και προχωράει ολοταχώς προς την παραγωγή πυρηνικών όπλων. Το σοκ μετατράπηκε σε τρόμο όταν την παραμονή των Χριστουγέννων του 2010 ο πνευματικός ηγέτης του Ιράν, Αλί Χαμενεή, ανακοίνωσε ότι η χώρα του έχει τις τρεις πρώτες πυρηνικές κεφαλές στραμμένες προς το Ριάντ, το Κάιρο και το Τελ-Αβίβ.

Η άνοιξη του 2011 ήταν δραματική. Πρώτα υπογράφτηκε μία αμυντική συνθήκη και συνεργασίας σε θέματα πετρελαίου μεταξύ της Τεχεράνης και της εύθραυστης κυβέρνησης της Βαγδάτης. Αμέσως μετά υπέγραψαν συνθήκες το Κουβέιτ, το Κατάρ, το Αμπου Ντάμπι και το Ντουμπάι, μετατρέποντας τους ουσιαστικά σε προτεκτοράτα του ανερχόμενου Σιτικού κράτους. Η Σαουδική Αραβία πήρε την αντίθετη προσέγγιση: τον Μάιο του 2011 ανακοίνωσε ότι είχε αγοράσει πυρηνικά όπλα από το Πακιστάν για τον εαυτό της και για την Αίγυπτο. Αλλά η αναβάθμιση της Αιγύπτου σε πυρηνική δύναμη δεν βρήκε σύμφωνους του Αδελφούς Μουσουλμάνους. Μαζικές διαδηλώσεις ανάγκασαν τον πρόεδρο Μουμπάρακ να παραιτηθεί, αφού πρώτα ακύρωσε την συμφωνία ειρήνης που είχε με το Ισραήλ.

Κατά το Νοέμβριο του 2011 τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει. Ο Βασιλιάς Αμπντουλάχ τη Ιορδανίας αυτοεξορίστηκε στο Λονδίνο. Η Χεζμπολάχ πήρε τον έλεγχο της Βηρυτού και ένας αιματηρός πόλεμος φθοράς άρχισε μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων. Η αναταραχή στη Δυτική Ασία είχε επιπτώσεις στην υπόλοιπη διεθνή σκηνή. Το Αφγανιστάν έγινε παρανάλωμα, το Πακιστάν κατέρρευσε και η Ρωσία σήκωσε κεφάλι. Εν όψει της αδυναμίας της Ουάσινγκτον ορισμένα Ευρωπαϊκά κράτη άρχισαν να στρέφονται όλο και περισσότερο προς την Κίνα. Όταν δε, η τιμή του πετρελαίου έφτασε τα 200 δολάρια το βαρέλι η Αμερικανική οικονομία ξαναμπήκε σε μία πολύ άσχημη ύφεση.

Έτσι, το 2012 στη χιονισμένη Αίοβα, με την Όπρα Ούτνι δίπλα του να σκουπίζει ένα δάκρυ, και γνωρίζοντας πως δεν είχε καμία πιθανότητα να επανεκλεγεί, ο ποιο πολλά υποσχόμενος πρόεδρος ανακοίνωσε πως δεν θα βάλει υποψηφιότητα για δεύτερη φορά.

Τι πήγε στραβά; Που στραβοπάτησε; Εκ των υστέρων η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Το καλοκαίρι του 2009 ο πρόεδρος έπρεπε να πάρει την ποιο γενναία απόφαση της ζωής του: Να αποτρέψει το Ιράν από το να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Μπορεί η οδός της σύγκρουσης να ήταν αντίθετη με το DNA του φιλελεύθερου Δημοκρατικού από το Σικάγο, αλλά, προς ειρωνεία της τύχης, μόνο μία τέτοια απόφαση θα μπορούσε να σώσει την υστεροφημία του και να προωθήσει τις ευγενής αρχές στις οποίες πίστευε., Μόνο μία τέτοια απόφαση θα μπορούσε να οδηγήσει στην ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Εάν ο Ομπάμα είχε αποφασίσει τρία χρόνια πριν να επιβάλει οικονομικό και πολιτικό αποκλεισμό της Τεχεράνης θα είχε αλλάξει το ρουν της ιστορίας. Ο Ρούσβελτ του 21ου αιώνα θα είχε αποτρέψει το περιφερειακό χάος, τον παγκόσμιο αγώνα δρόμου για πυρηνικά όπλα και την πτώση της Αμερικής.

Εχθές, μόλις η τηλεόραση ανακοίνωσε την σαρωτική νίκη του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου, στις εκλογές του Νοεμβρίου 2012, κάποιο στενοί φίλοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον απερχόμενο πρόεδρο. Το είδα στεναχωρημένο και ζοφερό. Ο Ομπάμα δεν είχε καμία αμφιβολία: Εάν ήξερε στην αρχή της προεδρίας του αυτά που ξέρει τώρα, θα είχε πάρει μία τελείως διαφορετική απόφαση και θα είχε εφαρμόσει μία τελείως διαφορετική στρατηγική σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Μακάρι να είχε πάρει διαφορετική απόφαση το καλοκαίρι του 2009. μακάρι να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω, ο σκεπτικός πρόεδρος είπε στον συγκαταβατικό επιτελάρχη του Ραμ Εμμάνουελ.

http://israelyesgr.blogspot.com/