ΕΙΡΗΝΗ: Σύμφωνα με την Χαμάς

Πηγή: Εφ. Jerusalem Post

"Εκτός των χρονικών ορίων (η εκεχειρία σταματά μετά από 10 χρόνια) και την άρνηση να δεχθούν την ύπαρξη του Ισραήλ, οι όροι του Κου. Mashaal είναι σχεδόν ίδιοι με το σχέδιο ειρήνης του Αραβικού Συνδέσμου (Arab League)..." – Αυτό είναι το σχέδιο ειρήνης της Χαμάς, όπως εξηγήθηκε από την εφ. The New York Times.

Φώτο: Ηγέτης της Χαμάς Khaled Mashaal σε ομιλία στην Δαμασκό, Συρία.

Σαρκαστικό σχόλιο: Μετά την δολοφονία του Λινκολν στο θέατρο... "Εκτός από αυτό, Κα. Λίνκολν, πώς σας φάνηκε το έργο?» - Tom Lehrer, σατιριστής.

Οι Times είχαν μία πεντάωρη συνέντευξη με έναν από τους πολλούς ηγέτες της Χαμάς τον Khaled Mashaal στο γραφείο του στην Δαμασκό της Συρίας. Προσφέρουν ένα σχέδιο ειρήνης που περιέχει την λύση των δύο κρατών.

Μόνο που: Η προσφορά δεν είναι ειρήνη, αλλά εκεχειρία που λήγει σε 10 χρόνια.

Που σημαίνει πως μετά που το Ισραήλ έχει αποδυναμωθεί με την αποδοχή των εκατομμυρίων εχθρικών Αράβων προσφύγων μέσα στο Ισραηλινό έδαφος, και μετά από μία δεκαετία χρόνου για εξοπλισμό της Χαμάς μέσα σε ένα Παλαιστινιακό κράτος το οποίο διαμορφώνει το Ισραήλ σε στενότερο φάρδος του στα 13 Χμ (8 μίλια), τότε η Χαμάς ξαναρχίζει τον πόλεμο ενάντια στην χώρα που έχει ορκιστεί να εξαφανίσει.

Η σωστή πρόταση για τέτοιου είδους ειρήνης είναι: Η Ειρήνη του Θανάτου.

Η Δύση μπορεί να είναι ηλίθια, όχι όμως και η Χαμάς. Βλέπουν την νέα Αμερικάνικη κυβέρνηση που σκίζεται να κάνει φιλίες με τους Ιράν και Συρία. Βλέπουν την Ευρώπη, ηγούμενη από την Αγγλία, να αρχίζουν να αποδέχονται την Χεσμπολλά. Βλέπουν τους εαυτούς τους επόμενους στην σειρά αποδοχής. Και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Ο Γιάσσερ Αραφάτ έγραψε τους κανόνες του παιγνιδιού.

Το 1993 με την συμφωνία του Όσλο, απέδειξε τι μπορεί να κατακτηθεί με μία ψεύτικη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ – παγκόσμια διπλωματική αναγνώριση, δισεκατομμύρια δολλαρίων βοηθείας και έλεγχο της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, τις οποίες ο Αραφάτ τις μετέτρεψε σε οπλισμένα στρατόπεδα. Για μία υπογραφή, ο Αραφάτ δημιούργησε στις Παλαιστινιακές περιοχές την ικανότητα να συνεχίσει τον πόλεμο ενάντια του Ισραήλ που οι Αραβικές χώρες άρχισαν το 1948 και που σταμάτησαν μετά την αιματηρή κόλαση το 1973 με τον πόλεμο του Yom Kippur.

Ο Mashaal βλέπει την ευκαιρία. Όχι μόνο η κυβέρνηση Ομπάμα ανοίγεται στους παλιούς της εχθρούς της περιοχής, αλλά μαλλώνει αυστηρά το Ισραήλ για την επίμονη άρνηση της κυβέρνησης Netanyahu να δεχθεί την λύση των 2 κρατών.

Καμία Ισραηλινή κυβέρνηση θα αρνιόταν την λύση με δύο κράτη στην οποία οι Παλαιστίνιοι δεχόντουσαν μία εδαφική και πραγματική ειρήνη με το Εβραϊκό κράτος (και οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν δεχόταν αυτήν την λύση θα έχανε την διακυβέρνηση την ίδια μέρα.

Ο ίδιος υπουργός άμυνας της κυβέρνησης Netanyahu, ο Ehud Barak, πρόσφερε ακριβώς αυτήν την λύση το 2000. Πρόσφερε μέχρι και να χωρίσει την Ιερουσαλήμ στα δύο και να διώξει όλους τους Εβραίους εποίκους από όλους το καταυλισμούς που είχαν απομείνει στην νέα Παλαιστίνη.

Η Παλαιστινιακή απάντηση (για αυτούς που έχουν ξεχάσει) ήταν: Όχι, και δεν υπήρξε καμία αντιπροσφορά/αντιπρόταση. Αντιθέτος, εννέα εβδομάδες αργότερα, ο Αραφάτ άρχισε έναν άγριο πόλεμο Τρομοκρατίας που σκότωσε 1.000 Ισραηλινούς.

Ο Netanyahu δεν είναι διαθέσιμος να συμφωνήσει σε ένα Παλαιστινιακό κράτος χωρίς πριν να ξέρει τι είδους κράτος θα είναι. Αυτή η βασική συντηρητηκότητα θα πρέπει να υπάρχει σε οποιονδήποτε ήταν ξύπνιος τα τελευταία 3 χρόνια.

Οι Παλαιστίνοι έχουν είδη ένα κράτος, μία ανεξάρτητη περιοχή, χωρίς Ισραηλινούς στρατιώτες, και χωρίς ούτε έναν Ισραηλινό έποικο ή στρατιώτη να ζει εκεί. Το λένε Γάζα.
Και τι είναι? Μία βάση Τρομοκρατίας, Ισλαμικής φύσης, σύμμαχος του Ιράν, μιλιταριστική και βίαιη, που έχει εκτοξεύσει πάνω από 10.000 πυραύλους σε Ισραηλινούς πολίτες.

Αν αυτό είναι να γίνει και η Δυτική Όχθη, θα ήταν τρέλλα για το Ισραήλ, την Αμερική, την Ιορδανία, την Αίγυπτο, ή οποιαδήποτε άλλη μετριοπαθή Αραβική χώρα να δεχθεί την λύση των δύο Κρατών.

Για αυτό ακριβώς ο Netanyahu επιμένει πως η Παλαιστινιακή Αρχή πρέπει πρώτα να χτίσει τους βασικούς πυλώνες ενός κράτους – κοινωνία, οικονομία και στρατό, για να δημιουργηθεί ένα κράτος που έχει την ικανότητα να ανταποκριθεί στην υπευθυνότητα να διατηρήσει την ειρήνη.

Έκτος του να είναι λογικός, ο σκεπτικισμός του Netanyahu για τα Δύο-Κράτη έχει βάση. Ο προκάτοχός του, ο Ehud Olmert, υποκλινόταν στην λύση των Δύο-Κρατών. Έκανε άπειρες προσφορές των Δύο-Κρατών στην Παλαιστινιακή Αρχή και δεν έφθασε πουθενά.

Γιατί? Επειδή οι Παλαιστίνιοι – πηγαίνοντας πίσω στο λύση του ΟΗΕ του 1947 – δεν έχουν δεχθεί ποτέ την ιδέα να ζουν δίπλα σε ένα Εβραϊκό κράτος. Κάποιοι, όπως ο Mahmoud Abbas που ίσως να δεχόταν κάποια τέτοια λύση, δεν έχει την πραγματική δύναμη για να την επιβάλει. Και κάποιοι, όπως ο Mashaal της Χαμάς, που έχουν την δύναμη, δεν έχουν καμία διάθεση να το δεχθούν ποτέ.

Το παιγνιδι του Mashaal να καμουφλάρει έναν συνεχόμενο πόλεμο με την δήθεν λύση των Δυό-Κρατών, είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα της Παλαιστινικής τραγωδίας του αρνητισμού. Στην προηγούμενη ενσάρκωση, ο Arafat νανούρισε το Ισραήλ και την κυβέρνηση Κλίντον με λόγια για ειρήνη ενώ ετοίμασε μεθωδικά τους Παλαιστίνιους για πόλεμο.

Ο Αραφάτ περίμενε 7 χρόνια για να διαλύσει αυτήν την ψεύτικη ειρήνη. Η επιννόηση του Mashaal? Δέκα χρόνια – και μετά αίμα.

http://israelyesgr.blogspot.com/