Το Μεγάλο Κόλπο της Τουρκίας αποκαλύφτηκε αλλά πέρασε ο Μεγάλος Κίνδυνος για το Ισραήλ;

Προσφορά άρθρου απο το "Disaster Press"

Πριν λίγες μέρες γίναμε τηλεοπτικοί μάρτυρες ενός ασυνήθιστου περιστατικού ανάμεσα στο Τούρκο πρωθυπουργό Ταγιπ Ερντογαν και τον Ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες, το οποίο έλαβε χώρα στο Νταβός της Ελβετίας και μεταδόθηκε από τις τηλεοράσεις. Η σφοδρές κατηγορίες από τον πρωθυπουργό Ερντογάν προς το Πρόεδρο Πέρες για σφαγές του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ προκάλεσαν σοκ τόσο στους διεθνείς παρατηρητές όσο και στους μελετητές αλλά και στους υποστηρικτές της τουρκο-ισραηλινής συμμαχίας Αυτές οι κατηγορίες δεν έμειναν όμως αναπάντητες. Ο ισραηλινός στρατηγός Αβι Μιζραχι, κατηγόρησε με τη σειρά του τη Τουρκία για τη σφαγές Αρμένιων, τη κατοχή της Κύπρου και τις δολοφονίες Κούρδων.

σκληρή απάντηση του ισραηλινού στρατηγού εξέπληξε φυσικά πολλούς, κυρίως όμως αυτούς που περίμεναν μια παθητική στάση του Ισραήλ στα καμώματα της Τουρκίας, αλλά και τους ειδήμονες και τους θεωρούμενους γνώστες των πραγμάτων. Στην Ιερουσαλήμ όμως αυτή η απάντηση δεν ήταν μια μονωμένη και εν βρασμώ αντίδραση ενός στρατιωτικού, αλλά ήταν ένα ξέσπασμα του ισραηλινού στρατιωτικού κατεστημένου. Ήταν αποτέλεσμα της αναταραχής και τους αναβρασμού που έχει απλωθεί σε σημαντική μερίδα ισραηλινών ανώτερων στρατιωτικών, όταν αυτοί αντελήφθησαν τα πραγματικά σχέδια της Τουρκίας για το Ισραήλ.

Υποστηρικτές της τουρκο-ισραηλινής συμμαχίας, που δεν έχουν καταλάβει ακόμα τι παιγνίδι παίζεται στο παρασκήνιο εν αγνοία και εις βάρος του Ισραήλ, προσπαθούν να μπαλώσουν τα πράγματα λέγοντας απλά ότι ανταλλαγές δηλώσεων όπως αυτές μετά το Νταβός δεν θα πρέπει να αποτελούν έκπληξη. Προκειμένου δε να υποβαθμίσουν τις διαστάσεις του προβλήματος που δημιουργήθηκε, δηλώνουν ότι και οι δυο χώρες στο τελευταίο επεισόδιο απλά ξεκαθάρισαν τις διεθνείς τους θέσεις σχετικά με κάποια θέματα και τίποτα άλλο! Όσο και να θέλουν όμως να υποβαθμίσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να σώσουν τα προσχήματα η δυναμική που έχει δημιουργηθεί τελευταία και φανερώνεται από τις εκατέρωθεν δηλώσεις δε επιτρέπει αισιοδοξία στους υποστηρικτές της πιο παράξενης συμμαχίας της Μεσογείου.

Η Τουρκία είναι η μόνη χώρα στη περιοχή με την οποία το Ισραήλ έχει πολυδιάστατες σχέσεις, οι οποίες καλύπτουν οικονομικά, κοινωνικά και στρατιωτικά θέματα και συνεργάζεται τόσο πολύ μαζί του. Το εμπόριο ανάμεσα στις δυο χώρες, αγγίζει τα πέντε δισεκατομμύρια δολάρια, το μισό των οποίων σχετίζεται με στρατιωτικές συμφωνίες. Ισραηλινές εταιρίες είναι οι ευνοούμενοι των τουρκικών στρατιωτικών σχεδίων, οι οποίες περιλαμβάνουν συμβόλαια για αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού, ενώ η Τουρκία επιτρέπει την εκπαίδευση ισραηλινών πιλότων στο έδαφος της.

Το Ισραήλ λένε οι υποστηρικτές της συμμαχίας δεν έχει τέτοια εις βάθος πολυεπιπεδη σχέση με καμία άλλη χώρα της περιοχής και θα είναι καταστροφή για το Ισραήλ εάν η «Συμμαχία» αυτή διαλυθεί. Όμως ο ισραηλινός στρατός περήφανος για όσες νίκες έχει στην πρόσφατη ιστορία του απέναντι στο πολυπληθέστερο αραβικό αντίπαλο είναι αρκετά ρεαλιστής και έχει αντιληφθεί το κίνδυνο που ελλοχεύει από τη «Συμμαχία» αυτή και προσπαθεί τελευταία να ξυπνήσει τη ηγεσία της χώρας του. Έτσι οι δηλώσεις του στρατηγού, λένε οι τελευταίες πληροφορίες, δεν είναι απλά προσωπικές εκτιμήσεις, όπως θέλουν να τις παρουσιάσουν κάποιοι, αλλά φαίνεται απηχούν επίσης την ΑΓΩΝΙΑ μεγάλου τμήματος του Ισραηλινού Στρατού που είναι πια προβληματισμένο από τη στάση της Τουρκιάς και αρχίζει να αντιδρά.

Προσοχή, φωνάζουν οι υποστηρικτές της «Συμμαχίας», δηλώσεις σαν και αυτή του Μιζραχι θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε απομόνωση του Ισραήλ στη περιοχή και προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πράγματα γιατί φοβούνται ότι, εάν συνεχίσουν οι αυτές οι δημόσιες διαφωνίες, δεν θα είμαστε μακριά από τη οριστική ρήξη του εδικού άξονα με ότι αυτό σημαίνει για τα ανεδαφικά, όπως φαίνεται από τα πράγματα, «συμμαχικά» σχέδια τους.

Επιπλέον λένε οι ίδιοι υποστηρικτές, οι οποίοι δεν έχουν καταθέσει τα όπλα και δεν θέλουν να ομολογήσουν ότι η Ειδική Σχέση Τουρκίας-Ισραήλ πνέει τα οπίσθια, στη προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα της «Συμμαχίας» εκθειάζουν τη δυναμική της Τουρκίας σαν σημαντικό παίκτη των αραβο-ισραηλινών συγκρούσεων.! Μπορεί να θέλουν μεν οι κύκλοι αυτοί να υπερασπίσουν ένα πολύ καλά μελετημένο σχέδιο, που επινοήθηκε στα περίχωρα της Ουάσιγκτον και έχει την υποστήριξη του Ισραήλ, από τη στιγμή όμως που αποκαλύπτονται μυστικές μαύρες πτυχές του είναι άραγε υποχρεωμένοι από τη πλευρά τους οι ισραηλινοί να συνεχίζουν να το υποστηρίζουν;

Αν και οι ισραηλινοί έχουν εκτιμήσει και ευχαριστήσει τόσο τη προσφορά του Αιγύπτου πρόεδρου Χοσνι Μουμπαρακ όσο και του ηγέτη της παλαιστινιακής πλευράς, Μαχμούτ Αμπας, αλλά και τη κατανόηση τους πάνω στο Παλαιστινιακό, οι υποστηρικτές της «Συμμαχίας» προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη συνεισφορά και των δυο. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο προκειμένου να υποβαθμίσουν τη σημασία τους, να υποστηρίζουν ότι εάν υπήρχε συνεργασία (ανάμεσα σε αυτούς και το Ισραήλ) η πρόσφατη κρίση στη Γάζα δεν θα είχε ξεσπάσει Και μετά την υποβάθμιση τους, προβάλουν έξυπνα τον ισλαμιστή Τούρκο πρωθυπουργό Ταγιπ Ερντογάν, σαν τον παράγοντα εκείνον που χωρίς αυτόν το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί την ασφάλεια του στη περιοχή!

Εδώ ενώ εμείς γελάμε με το «εγγυητή» αυτό κάποιοι ισραηλινοί, λίγοι στην αρχή, σοκαρίστηκαν. Ένας ισλαμιστής δηλαδή όπως ο Ερντογάν να εγγυάται την ασφάλεια του Ισραήλ από την επίθεση άλλων ισλαμιστών.. Έτσι υποστηρίζουν κύκλοι, ότι για να λυθεί το παλαιστινιακό και υπάρξει ασφάλεια και ειρήνη στη περιοχή, το Ισραήλ χρειάζεται νέους παίκτες όπως η Τουρκία, η οποία μάλιστα λένε έχει αυξήσει την αξιοπιστία της! Αυτή την «αξιοπιστία» μετρήσανε φαίνεται οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και τρέχουν οι στρατιωτικοί της χώρας του και δεν φτάνουν.

Αυτό που θα έπρεπε να υπογραμμιστεί, ισχυρίζονται, είναι ότι οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ δεν είναι μόνο διακρατικές και ότι έχουν κοινωνική βάση με άλλα λόγια κοινωνική αποδοχή των διμερών σχέσεων από το Τουρκικό λαό, ο οποίος δεν είναι επικριτικός, πάνω στην ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ αλλά επικριτικοί πάνω στην πολιτική του Ισραήλ πάνω στους παλαιστίνιους. Ναι, αλλά δεν γνωρίζουν φαίνεται τις τελευταίες δημοσκοπήσεις στην Τουρκία, οι οποίες αποκαλύπτουν ότι οι πολίτες της υποστηρίζουν, σε συντριπτικό ποσοστό, τα τρομοκρατικά σχέδια της Χαμάς και μια μικρή μόνο μειοψηφία υποστηρίζει τις απόψεις του Ισραήλ στη περιοχή, με ότι φυσικά η Χαμάς υποστηρίζει πάνω στην ύπαρξη του Ισραήλ.

Αυτά έμαθαν φαίνεται ισραηλινοί στρατιωτικοί σχετικά με τη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ αποδοχή της Χαμάς από τους Τούρκους και ανατρίχιασαν, τη στιγμή που ενώ εκείνοι πάλευαν στο πεδίο της μάχης και πολλοί άλλοι έδωσαν τη ζωή τους σε νικηφόρους για το Ισραήλ πολέμους με τους άραβες, το κράτος τους έχει σχηματίσει συμμαχία με μια χώρα (Τουρκία) της οποίας οι πολίτες συντριπτικά υποστηρίζουν τα σχέδια της Χαμάς, δηλαδή την εξαφάνιση του Ισραήλ!

Μια τέτοια στενή πολυεπιπεδη σχέση, επιμένουν οι υποστηρικτές της «Συμμαχίας», είναι αρκετά απίθανο να αναπτυχθεί μεταξύ Ισραήλ και οποιασδήποτε άλλης χώρας της περιοχής. Αν και οι επαφές του Ισραήλ με κυβερνήσεις των γειτονικών χωρών μπορεί να βελτιωθούν, συνεχίζουν την επιχειρηματολογία τους, είναι απίθανο να βρουν λαϊκή υποστήριξη από τις τοπικές αραβικές κοινωνίες. Μια τέτοια σχέση, υποστηρίζουνε οι ίδιοι κύκλοι, είναι μέσα στα συμφέροντα του Ισραήλ και εμείς με τη σειρά μας μπορούμε να πούμε ότι η συλλογιστική πράγματι έχει κάποια βάση, αλλά δεν λαμβάνει υπόψη της έναν παράγοντα. Ότι και η άλλη πλευρά, η Τουρκία δηλαδή, έχει τα δικά της συμφέροντα που δεν ταυτίζονται αναγκαστικά με αυτά του Ισραήλ.

Οι διαθέσεις του ισραηλινού στρατεύματος απέναντι στις προσπάθειες της Τουρκίας άλλαξαν από τη στιγμή που δηλώσεις αξιωματούχων έφτασαν στα αυτιά τους και ζήτησαν επανεκτίμηση της κατάστασης στη χώρα αυτή.

Η Τουρκία λοιπόν είναι μια χώρα που στην ιστορία της είχε πάντα μεγάλες επεκτατικές βλέψεις και αναζητούσε πρωταγωνιστικό ρόλο στη περιοχή. Τα γεγονότα στα Βαλκάνια, που πολύ καλά ξέρουμε, μίκρυναν κατά πολύ τις γεωγραφικές διαστάσεις της. Η οθωμανική κληρονομιά, σε συνδυασμό με την έλλειψη δυτικής δημοκρατικής κουλτούρας, απομάκρυνε τη χώρα από τις τεχνολογικές εξελίξεις, οι οποίες οδήγησαν τη Ευρώπη σε ένα πρωτόγνωρα υψηλό οικονομικό επίπεδο και συνεπώς αυξημένο διεθνές πολιτικό βάρος. Η Τουρκία θέλοντας να ισοφαρίσει την πρωτοκαθεδρία στις πρωτοβουλίες που έχουν οι μεγάλες χώρες έστρεψε τη προσοχή της στο μόνο που της είχε απέμεινε. Την αύξηση του πληθυσμού στα επίπεδα εκείνα που να την καθιστούν αριθμητικά ισότιμη με τις μεγάλες χώρες.

Έτσι μεταπολεμικά η Τουρκία μεθόδευσε και πράγματι γνώρισε εκπληκτικά υψηλούς ρυθμούς πληθυσμιακής ανάπτυξης δίνοντας προς τα έξω την εικόνα μιας «δυνατής» περιφερειακής δύναμης και στο εσωτερικό της τη ψευδαίσθηση της μεγάλης χώρας, παραγνωρίζοντας όμως ότι δεν έχει τις υποδομές και το πλούτο να θρέψει τόσο πολλά πεινασμένα στόματα.

Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της μεγάλης πληθυσμιακά Τουρκίας άρχιζαν μοιραία να αλλάζουν και τα πράγματα να δυσκολεύουν για τους σχεδιαστές της ανάπτυξης. Τότε βρέθηκε η λύση που κανείς δεν είχε φανταστεί. Καθυπόταξη και έλεγχος των πεινασμένων μαζών της Τουρκίας θα περνούσε μέσα από τη μερική Ισλαμοποιηση της πολιτικής ζωής της Τουρκίας, την οποία όμως οι στρατιωτικοί της δεν αποδέχτηκαν όπως εξάλλου φαίνεται από τα μεταπολεμικά πραξικοπήματα που έχουν καταγραφεί.

Έτσι μετά από σκαμπανεκατευασματα μεν, αλλά όπως ακριβώς οι σχεδιαστές ανάπτυξης της μεταπολεμικής είχαν προβλέψει, ανέβηκε στη εξουσία κάποια στιγμή ο ισλαμιστής Ερντογάν με σκοπό μέσα από ένα ισλαμιστικο φιλολαϊκό προφίλ και πολλές υποσχέσεις να ελέγξει τον πολυάριθμο τούρκικο λαό. Ο Ερντογάν, με έντονο το δυτικό προφίλ στη εξωτερική πολιτική του, αλλά με πάμπολλες ισλαμικές υποσχέσεις προς το λαό του για να τον κρατά υπνωτισμένο μπήκε στα δυτικά σαλόνια και κέντρισε το ενδιαφέρον των σχεδιαστών της πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Είναι λοιπόν στα πλαίσια αυτά που σε κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ο άξονας Τουρκίας-Ισραήλ με πολλούς να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το Ισραήλ βρήκε επιτέλους ανοιχτό αυτί σε κάποιο μουσουλμάνο.

Ο λαός όμως της Τουρκίας, που είχε ανεβάσει το Ερντογάν βασιζόμενος στις ισλαμικές υποσχέσεις του, είχε αρχίσει να ζητά υλοποίηση των ισλαμικών υποσχέσεων του πρωθυπουργού. Έτσι ο Ερντογάν που μέχρι εκείνη τη στιγμή κάλυπτε πολύ καλά τις προθέσεις τους στο Παλαιστινιακό και κρυβόταν από τους Ισραηλινούς έφτασε η στιγμή που από τις πολλές πιέσεις δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο και στριμωγμένος αποκαλύφτηκε. Η στιγμή, που οι πραγματικές προθέσεις του αποκαλύφτηκαν, έγινε στο Νταβός.

Επειδή τα πιστεύω και οι προθέσεις ενός ισλαμιστή δεν είναι η υποστήριξη του κράτους του Ισραήλ, αλλά αντίθετα η καταστροφή του, αναρωτιέται κανείς τι θα κέρδιζε η Τουρκία από τον άξονα με το Ισραήλ. Φως ρίχτηκε στη υπόθεση όταν κάποια στιγμή ζητήθηκε από παράγοντες της Τουρκίας να αποκηρύξουν τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ τόσο στο έδαφος του Ισραήλ όσο και στη νήσο Κύπρο. Αυτοί αρνήθηκαν και στριμωγμένοι προχώρησαν σε αποκαλύψεις. Με αυτά επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι στρατιωτικών αναλυτών, ότι υπάρχει ένας κρυφός και σκοτεινός ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή : του Δούρειου Ίππου μέσα από τον οποίο θα κατόρθωναν οι αδελφοί ισλαμικοί λαοί της Τουρκίας να αλώσουν στο Ισραήλ, όπως ακριβώς είχαν κάνει οι Έλληνες κάποτε στη Τροία. Η Τουρκία «εγγυήτρια» της ασφάλειας της Μέσης Ανατολής θα έχει πάρει τότε αυτό που ζητούσε χρόνια: την μέσα από ανακήρυξη ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους το διεθνές προηγούμενο για τη αποδοχή ενός επίσης ανεξάρτητου κράτους: του τουρκοκυπριακού!

Αυτά δεν θα γίνονταν εάν δε συνέβαιναν όλα τα παραπάνω και δεν αποκαλυπτόταν στο παρασκήνιο ο ύπουλος ρόλος της Τουρκίας στο Ισραήλ αναγκάζοντας τελικά τον Ερντογάν να τα «σπάσει» στο Νταβός και το Μιζραχι να εκραγεί. Ότι δηλαδή ουδόλως ενδιέφεραν την Τουρκία οι υπηρεσίες προς της Μέση ανατολή αλλά η ίδια αποτελώντας ένα νέο Δούρειο Ίππο θα εξυπηρετούσε μεν τα σχέδια των έχθρων το Ισραήλ αλλά κυρίως θ εξυπηρετούσε τα δικά της. Δηλαδή θα κατάφερνε δρώντας σαν δούρειος ίππος αυτά που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια στρατιές αράβων. Την άλωση του Ισραήλ
Στην Ελλάδα έχουν γνώση οι Φύλακες. Ελπίζουμε και στο Ισραήλ