Μπορεί η Δεξιά/Ακροδεξιά να Φέρει Ειρήνη;

4.3.2009 Άρθρο του Ζαν Κοέν από την Ιστοσελίδα του.

Είμαι βέβαιος πως ο αγαπητός μου φίλος Νικόλας Βουλέλης, και ένας από μόλις τρεις έλληνες δημοσιογράφους που γνωρίζουν τα της Μέσης Ανατολής απέξω και ανακατωτά (οι άλλοι δύο είναι Γιώργος Βλαβιανός και ο Πέτρος Παπακωσταντίνου) θα διαφωνήσει με την ανάλυση μου αυτή σχετικά με την παλαιστινιακή διαμάχη, και φυσικά θα μου πει για πολλοστή φορά ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός.

Εγώ όμως συνεχίζω και πιστεύω ότι η νέα δεξιά/ακροδεξιά κυβέρνηση των Νετανιάου/Λίμπερμαν όχι μόνο μπορούν αλλά τελικά θα φέρουν, αν όχι την πλήρη ειρήνη, σίγουρα την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, και αυτό για τρεις λόγους: Ο ασυμβίβαστος Λίμπερμαν, Ο Ομπάμα και το Ιράν, η Ε.Ε. και η κρίση.

Ο Ασυμβίβαστος.
Η παγκόσμια ιστορία μας δείχνει πως τους καλύτερους και σκληρότερους συμβιβασμούς τους έκαναν οι ασυμβίβαστοι, και με τον φόβο να ακουστώ σαν σπασμένος δίσκος (ελπίζω η νέοι να καταλαβαίνουν τι εννοώ αφού ξέρουν μόνο από CD) ο υπερεθνικιστής Μπέγκιν παρέδωσε όλο το Σινά στην Αίγυπτο, ο πατέρας των οικισμών Σαρόν έφυγε από την Γάζα και διέλυσε οικισμούς στα Βόρια της Δυτικής Όχθης, ο κουμουνιστοφάγος Νίξον πήγε στην Κίνα και ξεκίνησε τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, ενώ σε εμάς ο χουντικός Μακαρέζος πήγε στην κίνα και άνοιξε αυτήν την αγορά στην Ελλάδα.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Πολύ απλά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ρεαλιστές πρώτα και μετά ιδεολόγοι, σε αντίθεση με την λεγόμενη αριστερά που είναι ιδεολόγοι πρώτα και μετά ρεαλιστές. Με άλλα λόγια υποκύπτουν εύκολα σε σοβαρή πίεση.

Από την άλλη όχι μόνο δεν έχουν πρόβλημα με τη αριστερά, η οποία σιγοντάρει ειρηνικές κινήσεις, αλλά δεν έχουν πρόβλημα και με τον λαό. Βλέπετε το σκεπτικό είναι ότι αν αυτός ο ακροδεξιός ή υπερεθνικιστής αναγκάζεται να κάνει πίσω σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη όσο ποιο σκληρός το παίζει το Ισραήλ τόσο το καλύτερο για την υπόθεση της ειρήνης. Γιαυτό και προσωπικά χάρηκα όταν άκουσα τον Λίμπερμαν να λέει πως δεν τον δεσμεύουν προηγούμενες συμφωνίες και ότι δεν θέλει ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, διότι όταν έρθει η ώρα των υποχωρήσεων όλοι θα πουν αφού ο τσαμπουκαλής Λίμπερμαν έκανε πίσω σημαίνει πως δεν υπάρχει άλλη λύση.

Ο Ομπάμα και το Ιράν.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ομπάμα σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική είναι το Ιράν. Το Ιράν είναι καθοριστικός παράγοντας σε πολλά θέματα αμερικανικού ενδιαφέροντος όπως π.χ. τρομοκρατία, αποχώρηση από το Ιράκ, το θέμα του Αφγανιστάν/Πακιστάν.

Χρησιμοποιώντας τον κλασσικό τρόπο του «καρότου και της ράβδου» ο Ομπάμα θα προσπαθήσει να τα βρει με το Ιράν. Είδη είδαμε διάφορες χειρονομίες καλής θέλησης σε συνεντεύξεις του σε Αραβικά και μη κανάλια, επιστολές κλπ. ενώ σύμφωνα με ανθρώπους που γνωρίζουν το θέμα διεξάγονται μυστικές συνομιλίες σε διάφορα μέρη του πλανήτη και μάλιστα σε ρυθμό fast forward.

Φυσικά αν αυτά δεν αποδώσουν θα βγάλει τη ράβδο που στην ουσία είναι μία ανοιχτή συμμαχία όλων των Αραβικών κρατών της περιοχής εναντίον του Ιράν.

Για να το κάνει όμως αυτό πρέπει να δείξει στου Άραβες ότι είναι «δίκαιος» δηλαδή να λύσει το παλαιστινιακό. Άλλωστε και το Ισραήλ ακόμα και αν δεν το ενδιαφέρει η ειρήνη με τα Αραβικά κράτη (που το ενδιαφέρει σαν τρελό) θα ήθελε να υπάρχει αυτή η Αραβική συμμαχία εναντίον του Ιράν διότι αυτό του λύνει αρκετά προβλήματα με αυτή τη χώρα και ειδικότερα τα πυρηνικά.

Θεωρείτε ότι ήταν τυχαίο πως η ΗΠΑ δια στόματος Ομπάμα, Κλίντον και Ρότζερ καταδικάσανε, άλλος ποιο κομψά άλλως λιγότερο, σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις τις επεκτάσεις των οικισμών; Το μήνυμα είναι σαφές: Σταματήστε να παίζετε με τους οικισμούς ή ξεχάστε μας σαν απόλυτοι σύμμαχοι, διότι μάγκες έχουμε και εμείς συμφέροντα στην περιοχή που δεν συμπίπτουν πάντα με τα δικά σας.

Η Ε.Ε. και η κρίση.
Τελευταίος σοβαρός μοχλός πίεσης είναι φυσικά η Ε.Ε. Η Ευρώπη βρίσκετε αυτήν την στιγμή όπως και ο υπόλοιπος κόσμος σε μία μεγάλη οικονομική κρίση με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες αν δεν βρεθεί λύση. Ως εκ τούτου δεν έχει περιθώρια να χάσει έστω και μία αγορά όσο μικρή και αν είναι, πόσο μάλλον τις αραβικές αγορές που είναι από τις πιο υπολογίσιμες.

Είναι τυχαίο ότι ο Σαρκοζί ο οποίος πριν παραχωρήσει την Προεδρία της Ε.Ε. πήρε επάνω του την αναβάθμιση της εμπορικής συμφωνίας Ισραήλ-ΕΕ παρά τις διαφωνίες των υπολοίπων, είπε πριν μερικές μέρες πως αν το Ισραήλ δε πάει στη λύση των δύο κρατών όχι μόνο μπορεί να ξεχάσει την αναβάθμιση αλλά να περιμένει και άλλα προβλήματα στις είδη υπάρχουσες συμφωνίες. Ποιος; ο Σαρκοζί, ο πιo φίλο-ισραηλινός Γάλλος πρόεδρος των τελευταίων 40 χρόνων.

Εχθές Παρασκευή (3.4.) μετά το τέλος της συνάντησης των G20 τόσο η Μέρκελ όσο και ο Μπράουν τηλεφωνήσανε στον Νετανιάου και του είπαν πως στηρίζουν ανεπιφύλακτα τη λύση των δύο κρατών.

Μέχρι και η Τσεχική Προεδρία που ήταν κατά την διάρκεια της κρίσης της Γάζας αναφανδόν υπέρ του Ισραήλ είπε τα ίδια πριν μερικές μέρες, πράγμα που με κάνει να σκέπτομαι ότι δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιοι στο Ισραήλ ώστε να ρισκάρουν, σε αυτές τις χαλεπές εποχές, τη οικονομική συνεργασία με τον μεγαλύτερο εταίρο τους.

Είπαμε μπορούν να είναι ηλίθιοι αλλά όχι τόσο.

http://israelyesgr.blogspot.com/